بچه ها امروز تولدمه و من 40 ساله شدم.
متن زیر هدیه یک دوست خوبه بمناسبت تغییر یک دهه دیگه از عمرم.
برام دعا کنید راه پیش رو ،رو با سربلندی طی کنم.

چهل سالگی سن غریبیه...
قایقت رسیده وسط دریای مواجی که یه ساحلش پرچم کله خرابی نوجوونی رو علم کرده و ورودی ساحل اون طرفیش تابلوی راهنما با نشان درایت داره که روش درشت نوشته به میانسالی خوش اومدی.
از یه طرف دلت تنگه برای سرزمین پشت سرت با لاکای جیغ و پیرهنای چین دار و دلبری با موج شبگون موها ولی رو به روت به عنوان سلطان بلامنازع خونه لیستی از مسئولیت هارو داری که هر شب به روز میشن و یادت میره اون وسط زمانی بذاری برای چشیدن طعم دوباره پنهانی ترین خواسته های قشنگ درونیت
که شاید فقط شبا اون موقع که بین کشمکش خواب و بیداری خواب برنده میشه تصویر رقصیدن و چرخیدن دخترکی با موهای افشون و پیرهن گلدار پشت پلکات نقش ببنده و دلتنگی عجیبی حس کنی و قول بدی که بذاریش برای فردا و خلوتی خونه و صبح که بشه بازم یادت بره...
تو چهل سالگی شر و شور یه دخترک بیست و چند ساله طبق یه قرار نانوشته تبدیل میشه به شوری نهان که در لبخند جاافتاده و دندون نمای یک زن چهل ساله منعکس میشه
دخترکی که قبل از این انگار رو سر پنجه پاهاش با پیچ و تاب اندامش سرخوشانه و لرزون گام برمیداشت الان محکم و با طمانینه حضورش رو به کائنات اعلام میکنه
سر و صداش میخوابه اما رد حضورش پررنگ تره
تو چهل سالگی ظرف وجودی گنجایش کوهی از عقلانیت رو پیدا میکنه
نه از هیجان های آنی و سطحی نوجوونی خبری هست نه از خمودگی و انفعال پیری
نه از تصمیمات ناگهانی و هیجانی نشانه ای هست نه از دلخوش شدن به هر اتفاقی و ناامید شدن با هر حادثه ای
چارچوب هات کاملا واضح ان و کمتر قابل تغییر و تکلیفت با خودت و دنیا و مافیهاش معلوم

چهار دهه جنگیدنی موفق در زمان و مکان پرحادثه ای از تاریخ و جغرافیایی که ما درش به سر می‌بریم شایسته مدال افتخار دادن نیست؟

بیایم آرزو کنیم وقتی رسیدیم نزدیکای وسط این پل و سرمون برگشت عقب و راه طی شده رو تماشا کرد با دلی آسوده بگیم آخیییش
دیگه نیاز نیست خودمو به کسی یا چیزی ثابت کنم.
خوب یا بد یه طرح پایدار از مخلوقات خداوندم...
من همینم و این جنگجو رو دوست دارم