عمر می گذرد
و من بیشتر می فهمم که هیچ‌ چیز در دنیا
ارزش گریه کردن را ندارد!
ما آدم‌ها چیزهایی که اسمشان را مصیبت و بدبختی می گذاریم
در سرزمین افکارمان می چرخانیم و دور می کنیم
و همین باعث می شود در صد سالگی حسرت لذت نبردن از زندگی را بخوریم!
شاید کلمه رها کردن و فرار کردن برای چنین لحظاتی به وجود آمده اند...
از غصه هایت فرار کن،
در ناکجا آبادِ درونت رهایش کن
و به دنبال هر چیز که شادت می کند روانه شو...
زندگی اگر چیزهای زیادی برای گریه کردن دارد،
چیزهایی هم‌ برای لبخند زدن دارد،
فقط کافیست از ته دلت بخواهی که زندگی را زندگی کنی‌..