حکایت ما ....حکایت این روزهای روزگاره ...حکایت آدم هایست ک بود و نبودشون هیچ فرقی نمیکنه...آدم هایی ک تو گرونی و ارزونی به چشم نمیاین..آدم هایی ک همه جوره باید بسوزن و بسازن ...
دقیقا مثل اینجا...مثل فضای مجازی ...ی عده ک اسم در کردن و سری از تو سرا دراوردن یک روز پست نذارن هزار نفر نگران میشن وسراغشو میگیرن..اما ماها بود و نبودنمون یکیه...نباشیمم اصلا کسی نمیفهمه..اینجا مهم نیست چون ی دنیای دروغیه ...اما دوستای مهربونم بیاید تمرین کنیم ک تو دنیای واقعی اینجوری نباشیم .برای هم ارزش قائل بشیم نگران نبودن ها باشیم شاید جای دستی به دهانی نمیرسه.شاید پدری شرمنده خانوادشه .شاید مادری نمیتونی چیزی ک بچه اش دوست داره را براش فراهم کنه مخصوصا ک داریم به فصل مدارس هم نزدیک میشیم.شرمنده خانواده شدن خیلی سخته...نذاریم بچه هامون پیش دوستاشون خجالت بکشن.کسی فکر ماها نیست خودمون باید به فکرباشیم .ی عده پا میذارن روی ما برای بالا رفتن بعد دیگه ماهارا نمیشناسن .نذارید اینجور بشه .بیاید کمی مهربان تر باشیم...