♦ با عصبانیت می‌گوید: شما روان‌شناسها و روان‌پزشکها هیچ فایده ای ندارید. به هیچ دردی نمی‌خورید.

🔶 می‌گویم: چرا؟
نه
♦ می‌گوید: چون آدم به هیچ نتیجه‌ای نمی‌رسد.

🔶 می‌گویم: تو که آمارِ همه را نداری؛ پس فقط به جایِ خودت حرف بزن. خودت چند جلسه آمده ای؟

♦ می‌گوید: جلسه ی دومم است.

🔶 می‌گویم: چقدر هزینه کرده ای؟

♦ می‌گوید: نود هزار تومان

🔶 می‌گویم: چند وقت است مشکل زناشویی داری؟

♦ میگوید: هجده سال

🔶 می گویم: تا حالا دندان عصب کشی کرده ای؟ ایمپلنت کرده ای؟

♦ می‌گوید: بله. یک بار

🔶 می‌گویم: چند وقت درد می کرد؟ چندجلسه پیش دندانپزشک رفتی؟ چقدر هزینه کردی؟

♦ می‌گوید: دو ماه درد می‌کرد. دو جلسه رفتم دندان پزشکی و حدود سه میلیون تومان هزینه شد.

🔶🔶 می‌گویم: خب آدم حسابی، تو پیچیده تری یا دندانت؟ مسایل زناشویی سخت تر است یا دو گرم کلسیمِ دهانت؟ هجده سال به طور شبانه روز زندگی ات را به لجن کشیده ای و بعد به زورِ بقیه تشریف آورده ای و انتظار معجزه در دو جلسه ی نیم ساعته داری؟ آن هم با نود هزار تومان؟

برفرض هم که منِ روانشناس به هزار و یک دلیل در کارم موفق نشوم. این بدان معناست که هیچ روان‌شناسی موفق نیست؟مگر بقیه ی مشاغل چقدر موفقیت دارند؟

یک نگاه به وضعیت شهرسازی و خانه سازی و جاده سازی بینداز. یک سر برو بیمارستانها ببین چند درصد از پزشک ها راضی اند. مکانیک ها و صدها شغل دیگر هم همینطور.
تازه ازین‌ها هم بگذریم، تو پیچیده تری یا دندان و خانه ات؟ معلوم است که مسایل انسانی خیلی پیچیده‌تر است تا ساختنِ یک خانه و پل و درآوردنِ آپاندیس و دوختنِ فتق. باید انتظارات واقع‌بینانه‌ای داشته باشی.

❌ قطعا جامعه ی روانشناسی هم مانندِ دیگر جامعه های شغلی پُر است از آدم‌های ...؛
اما مشکل بزرگتر در روانشناسی سروکار داشتن با مردمی است که برای آشپزخانه شان پنجاه میلیون هزینه میکنند، ولی برای زندگی زناشویی اش یک میلیون تومان نه.
برای بچه شان دو میلیون گوشی یا تبلت میخرند، اما برای اختلال سلوک بچه حاضر نیستند صدهزارتومان هرینه کند.تازه اگر مراجعه به مشاور را کسر شأنِ خود ندانند.
یعنی مشکل ما دقیقا همان مردمی هستند که هشتاد هزارتومان پول ساندویچ عطاویچ میدهند برای یک وعده غذایشان،
اما
بیست هزار تومان خرید کتاب برای استفاده در یک عمر را گران می دانند.

نقل از روان شناسی💫( عزیز ) ✨ مثبت نگر