بخونین خیلی قشنگه👇👇👇
سه ماه پیش موقع آشپزی از روى بى احتياطى ماهيتابه كريستالى گران قيمتى افتاد و شکست نمیدونم چند تکه شد ولی به حدی خُرد شد که هر تکه‌ش به جایی پرتاب شد که بعضی‌هاش تا وسط هال رفت و یکی دو تا خرده شیشه هم ساق پامو برید و خون اومد.
اون روز با جارو برقی و دستمال نم‌دار کف آشپزخونه رو تمیز کردم بعد از دلهره اینکه خرده شیشه ای رو ندیده باشم و تو پای کسی بره کف زمین رو شستم. ولی باز هربار آشپزخونه رو تمیز میکردم یک تکه از یک جایی در میومد و خداروشکر میکردم که من دیدم و تو پای کسی نرفت دیروز وقتی آشپزخونه رو داشتم میشستم دوباره کلی شیشه در اومد امروز داشتم زیر کابینتارو جارو برقی میکشیدم شاید باورتون نشه کلی شیشه دیگه جمع کردم. همون موقع که صدای تلق و تلوق شیشه ها میومد که از لوله جاروبرقی بالا میرفتن پیش خودم فکر کردم سه ماه پیش یه در ماهیتابه شکسته من هنوز دارم خرده شیشه جمع میکنم و همش دلهره دارم این خرده‌ها دست و پای کسی رو نخراشه و باعث آسیب کسی نشه
پس چطور وقتی قلب و دل کسی رو که گرانبهاترین چیز آدمهاست رو میشکنیم خیلی راحت از کنارش میگذریم چطور سعی نمیکنیم خرده هاشو که هر کدومش به یه طرف پرتاب شده رو جمع کنیم؟
چطور چند روز بعد فراموش میکنیم و انتظار داریم از طرف چیزی نشنویم و مثل قبل با ما رفتار کنه و ازش نه کلامی نه رفتاری بهمون آسیب نرسه یعنی شیشه شکسته دلهره آورتر از قلب شکسته است؟!

چرا اینقدر انتظارمون از شکستنیها زیاده؟!

به خودم قول دادم سعی کنم ازین به بعد بیشتر مراقب این شکستنی مهم آدما باشم
سعی کنم اگر غیر عمد و ناخواسته دل کسی رو شکستم انتظار بیجا نداشته باشم بدونم که فرد آسیب دیده احتمال این که آسیب بزنه رو داره و حتما دلجویی کنم
و این یک وظیفه ست نه لطف...