آری سهراب !
تو راست میگویی !
آسمان مال من است...
پنجره ...
عشق ...
زمین ...
دوست ...
هوا ...
مال من است !
اما سهراب تو قضاوت کن ...
بر دل سنگ زمین،جای من است؟
من نمیدانم چرا اين مردم،
دانه های دلشان پیدا نیست ؟!
تو کجایی سهراب...؟
آب را گِل کردند !
چشمها را بستند ...
و چه با دل کردند !
صبرکن ای سهراب...
گفته بودی قایقی خواهم ساخت..
خواهم انداخت به آب ...
دور خواهم شد از این خاک غریب...
قایقت جا دارد ؟
من هم از همهمه ی اهل زمین دلگیرم...