زنان زیادی این روزها در اتاق درمان می بینم که افسرده هستند. آنها از کار در خانه متنفرند. از رسیدگی به امور منزل واهمه دارند. مایل نیستند به بچه ها رسیدگی کنند. اظهار می کنند که صبحها اول بدبختی شان است، وقتی فکر می کنند چه باید بپزند، چه کارهایی باید در خانه انجام دهند. انها دلشان نمی خواهد از رختخواب بیرون بیایند.‌
تبیین ساده انگارانه ای است که بگوییم انها چون افسرده اند از انجام این امور واهمه دارند. فرمول بندی ناقصی است اگر بگوییم افسردگی انها به علت کاهش سرتونین یا وجود افکار اتوماتیک منفی است.
راستی! مادران ما چرا این کارها را با لذت انجام داده اند.
به گمانم در انجام این کارها مادران ما معنایی یافته اند که گروهی از زنان امروز، چه خانه دار و چه شاغل معنایی نمی یابند، جز اینکه این امور را کار گِل(به گمانم اصطلاحی از سعدی برای کارهای بی مقدار باشد) بدانند. معلوم است وقتی غذا قرار است گوشت بشود و به جان فرزند و شوهر بچسبد و تهیه شربت نعنا و لیمو جان تازه ای در گرمای تابستان به فرزند و شوی ببخشد دیگر پخت و پز و تهیه شربت کار جان فرسا نیست، که عشق و معنا است.
اگر فردی در کاری که انجام می دهد معنایی نیابد ان کار، کار گِل محسوب می شود و ایا کسی را می شناسید که از انجام کار گِل شادمان باشد.