باید کودک شد.
راه،همین است.من هنوز باور نکرده ام کوچک بودن کودکان را. کودکان به اندازه آسمان پهناورند.این ماییم که کوچک شده ایم.
باید کودک شد. راه بزرگ شدن ما از جاده کودک شدنمان میگذرد.
کودک که شدیم، میفهمیم بازی های کودکانه چقدر بامعناتر از بازی های ما بزرگترهاست.
چه اندازه صداقت دارند این بچه ها که کار های خودشان را بازی می نامند.
وچه بهره ای از صداقت داریم ما که بازی هایمان را جدی ترین کار های روزگار می دانیم؟!
میوه بازی های کودکانه، شادابی و طراوت است و نتیجه بازی ما بزرگترها جز غم چیز دیگری نیست؛
چقدر سیاست دارند کودکان و چه اندازه بی تدبیریم ما!
پس باید باور کنیم این حقیقت را که ما بزرگ نشده ایم. از کودکی که فاصله گرفتیم، کوچک شدیم.

یادش بخیر دل های دریایی کودکانه مان که زلال بود و بی رنگ!
عجب دیدنی بود بازی های کودکانه مان! رقابت هایی که بوی رفاقت می داد و دست به دست هم دادن هایی که زنجیر محبت میبافت.
و چقدر زشت است بازی های کوچکانه ما! رقابت هایی که بوی تعفن دنیا میدهد و دست به دست هم دادن هایی که زیر پای کسی را خالی میکند. 😔

گزیده ای از کتاب( من دیگر ما)
از آقای عباسی ولدی