کرونا که تمام شد، تا چند هفته و چند ماه، بیشتر از همیشه قدر زندگی را خواهیم دانست، کمتر بهانه خواهیم آورد و بیشتر لبخندخواهیم زد.

کرونا که تمام شد، کافه ها و پیاده روها مملو از آدم های شادی خواهد شد که به جای ماسک، لبخند به لب دارند و به جای فاصله، از یکدیگر آرامش می گیرند.

کرونا که تمام شد، کنار هم خواهیم نشست و باورمان نخواهدشد که چند ماه قبل چه روزگار غریبانه ای داشتیم، عکس های دوران قرنطینه و سختی را نگاه خواهیم کرد و به چهره های ماسک زده مان خواهیم خندید.

کرونا که تمام شد، چقدر《یادت هستِ》مشترک داریم برای گفتن و چقدر افسوس ناگزیر داریم برای خوردن، افسوسِ درد تحمیلی و مبهمی که ریشه ی دقیقی نداشت، افسوسِ پاره عمری که در اضطراب و انزوا تباه شد، افسوسِ آنانی که رفته اند و بازگشتی ندارند، افسوسِ روحی که زخم های عمیقی برداشته...

کرونا که تمام شد، ما آدم های قوی تری شده ایم، آدم هایی که انتهای اندوه را به چشم دیده اند و به استخوان، لمس کرده اند، آدم هایی که پوستِ صبر و طاقتشان کلفت تر شده، آدم هایی که آنقدر سیاهی دیده اند که به اندک نوری، دلخوش می شوند، آدم هایی که دیگر بهتر از هرکسی می دانند لذت چیست، خوشبختی چیست، آرامش چیست،
آدم هایی که از سطح توقعاتشان کاسته اند و به دلخوشی های کوچکشان افزوده اند، که راحت شده اند و سخت نمی گیرند، که راضی و آرام و دلخوشند به سلامت و لبخند عزیزانشان...
آدم هایی که فقط می خواهند حالشان خوب باشد.


رسپی فاطمه جون(مامان پریا و رضا)
https://sarashpazpapion.com/recipe/bb9188d92b260546d3649e1c4140e9c0