#قرار-معنوی
#شهید حسن باقری

زندگی مشترک حسن باقری با خانم داعی پور

همسر شهید باقری چنین میگوید:
این دوران نزدیک یک سال و نیم به طول انجامید. از نظر زمانی کم بود، ولی از لحاظ کیفیت ارزش والایی داشت. بارها شد که من ده روز ایشان را نمیدیدم. مخصوصا وقتی عملیاتی صورت میگرفت این زمان بیشتر میشد و تا روزی که جبهه ها استقرار و تبات پیدا نمیکرد به خانه نمیامد آن هم در حدود سه یا چهار ساعت
در همین ساعتهای کم انقدر برخوردش مهربانانه و سنجیده بود که بعد از رفتن او حس میکردم اگر یک ماه دیگر هم نیاید همین توان معنوی برایم کافیست

وقتی می امد چشمانش از فرت کار و بی خوابی سرخ بود و از خستگی صدایش به زحمت در می امد. تمه اش تلاش بود لحظه ای ارام و قرار نداشت اما با آن همه خستگی وقتی پایش به خانه میرسید با حوصله می نشست و با من صحبت میکرد. قدردان بود.

جالب اینکه او تمایلی به بچه دار شدن نداشت ولی من عاشق بچه بودم. و میدانست که ماندنی نیست و به همین خاطر نمیخواست زحمت من زیاد شود از طرف دیگر من هم میدانستم که او ماندنی نیست و میخواستم یادگاری از او داشته باشم

هر دو استخاره کردیم ایه ای امد رد مورد داستان حضرت موسی و مادرش که گفته شده بود ما اندوه را از دل مادر میگیریم

هردو تصمیم گرفتیم اگر بچه مان پسر شد، نام او را موسی بگذاریم و اگر دختر شد به خاطر شدت علاقه او به امام زمان (عج) نام مادر ایشان "نرگس" را بگذاریم
از آن روز به بعد میگفتم: خدایا! راضی ام به رضای تو . ولی اینقدر به همسرم مهلت بده که فرزندمان را ببیند.
ماند و دید و حتی چند ماهی با او سرگرم شد و پدری کرد .