زن که باشی،عادت میکنی به نارو خوردن،به اینکه « آدم» ت برود با «حوا» ی دیگری و تنها شریک تنهائیت ،تنهایت بگذارد و بی آدم شوی،بی هوا...هم نفست برای دیگری نفس بکشد...و تو دیگر نفس نداری برای ادامه...و چقد سخت است اینگونه مردن...
زن که باشی گاهی میزنی زیر گریه
که دلش بلرزد و صدایت کند: بانو
دست خودت نیست،زن که باشی
گاهی رهایش میکنی و پشت سرش آب میریزی و قناعت میکنی به رویای حضورش
به این امید که او خوشبخت باشد