پاييز عجيبي ست
جاي برگ ها آدم ها ميريزند
و اين تلخ ترين پاييز قرن است!

مامانم هیچوقت لباس عروس نپوشیده بود
حتی روز عروسیش
یعنی عمه کوچیکه‌م نذاشته بود که بپوشه
گفته بود ما مادرمون مریضه
جا واسه این تشریفات نداریم
و با همین بهونه ی الکی
یه عمر حسرت رخت سفید عروس پوشیدنُ
گذاشته بود به دل مادر تازه عروس من..
بعضی وقتا با خنده تعریف می کرد
که چقدر دلش می‌خواسته روز عروسیش
موهاشو شینیون کنه و تاج عروس بذاره
یه وقتایی که به شوخی می گفتم:
مامان بذار از نو برای تو و بابا یه عروسی مفصل بگیریم
می خندید و می گفت: دیگه خیلی دیره
توی زندگی هر آدمی یه حسرتای کوچیکی هستن که هیچ‌وقت از یاد نمیرن
می گفت: درسته الان دیگه اون جوون ۱۸ ساله نیستم
که واسه یه لباس سفید اون‌قدر ذوق و شوق داشته باشم
و برام مهم باشه..
اما بعد این همه سال بار حسرت اون یه روز رو دوش دلمه هنوز
می‌گفت:
بعضی حسرتا شاید خیلی کوچیک و سطحی به نظر بیان
اما اندازه ی یه اقیانوس عمیقن غرق می کنن آدمو!
راستشو بخوای این روزا
بیشتر فکر می کنم به مامان و حسرتاش
به خودم
به تو
به حسرتای کوچیکی که تا ابد به دلم می‌مونن
به حسرتای کوچیکی که خیلی بزرگن
مثل تو. . .

غمگین ترین پاییز عمرم....🍂🍁

Made with love
تهیه شده با عشق

شنبه بدترکیب و تلخ و موذی است و شبیه به دختر ترشیده طوبا خانم است ، دراز ،‌لاغر ، با چشم‌های ریز بدجنس ،‌یکشنبه ساده و خر است و برای خودش ، الکی ، آن وسط می‌چرخد. دوشنبه شکل آقای حشمت‌الممالک است : متین ، موقر ، با کت و شلوار خاکستری و عصا. سه‌شنبه خجالتی و آرام است و رنگش سبز روشن یا زرد لیمویی است.

چهارشنبه خل است. چاق و چله و بگوبخند است. بوی عدس پلوی خوشمزه حسن آقا را می دهد. پنجشنبه بهشت است و جمعه دو قسمت دارد : صبح تا ظهرش زنده و پر جنب و جوش ، مثل پدر پر از کار و ورزش و پول و سلامتی. رو به غروب ، سنگین . دلگیر می‌شود ، پر از دلهره‌های پراکنده و غصه‌های بی‌دلیل و یک‌جور احساس گناه و درد دل از پرخوری ظهر (چلوکباب تا خرخره) و نوشتن مشق‌های لعنتی و گوش دادن به دلی‌دلی غم‌انگیز آوازی که که از رادیو پخش می‌شود و دقیقه‌شماری برای برگشتن مادر از مهمانی و همه جا قهوه‌ای تیره ، حتی آسمان ، درخت ها و هوا...

اخرین روزهای اسپند ماه ۱۴۰۰ بخیر

اخرین ب جا مانده از پرتقال نوروز😁
کیک ب مناسبت سالگرد عروسیمون
و
روز دخمل
🌹
شاد باشید.

••من و خیلی از دخترها ، جزو دختران معمولی هستیم.
برای ما از اول سخت بود با کفشِ پاشنه بلند مسیرهای طولانی را راه برویم و جیکمان از پا درد در نیاید.
ما از همان اول دنبال کفش اسپرت بودیم که بتوان با آن،ساعت ها در شهر، قدم زد ، دوید و بی توجه به کج شدن روسری، شاد بود.
ما مشتاق صحبت با مردها نبودیم.به چشمانشان زل نمیزدیم.بیشتر وقت ها از گوشه و کنار رد میشدیم و میرفتیم.ما از بچگی یاد گرفتیم ساده باشیم.
راستش ما مثل معشوقه های امروزی شما ،هر روز یک رنگ و یک بو نبودیم.عشوه و ناز ، مادر زادی در رگ و خون ما نبود.امکانش بود یک روز شلخته باشیم ، ناراحت باشیم ، گریه کنیم.ما نمیدانستیم در هر موقعیتی باید شیک باشیم و روسریمان کج نشود.
ما همان دخترانی هستیم که عشق را در زندگی یاد گرفتیم،نه اینکه به ما گفته باشند همیشه خوش چهره و خوش بوترین باش، تا تمام شهر را عاشق کنی.بوی ادکلن ساده و آرام ما ،میان هزاران عطر و بوی مختلف اطرافِ شما گم شد.
خنده های ارام ما ، میان قهقه های پر،عشوه و بلند انها اصلا شنیده نمیشد.ما عشق را در کفش های پاشنه بلندمان که خاک میخورد، جا گذاشتیم.
ما با همان کوله پشتی و کفش اسپرتمان ، بی صدا آمدیم در زندگی شما.ما حتی کفش هایمان پاشنه بلند هم نبود که صدای رفتنمان را بشنوید.ما یک دسته دختر معمولی بودیم،فهمیدیم باید عوض شویم تا مارا ببینید.اما نتوانستیم.ما معمولی بودیم، هنوز هم هستیم چون اینطوری راحت تریم،خوشحال تریم.
ما بلد نیستیم خودمان نباشیم.🧘🏻‍♀💕🌸
•رقیه‌رستمی

اولین خامه کشی کُلیِ من روی کیک با طرح باربی و ژله های رنگین کمانی...برای تولد دخترم...