تکیه کلامش بود؛
فرق نمی کرد موقع سلام یا وقت خداحافظی،
می گفت:
” تنور دلت گرم “

معنی این جمله را بعدها فهمیدم...
هرجا که از دلم مایه گذاشتم و اتفاق خوبی افتاد یاد حرفش افتادم.
انگار تنور دلت که گرم باشد نان مهربانی اش را می خوری!
هرچه دلت گرم تر،
مهربانی ات بیشتر و روزگارت آبادتر است...


منسوب به #احمد_شاملو

با اندکی تصرف در دستور

۱۰ آذر ماه۱۳۹۷

میگفت: زندگیت راجارنزن,خوشبختیت,بدبختیت,خوشحالیت,روزهای سردوسخت وبی روحت.میگفت:چشم بدزندگیت رابه آتش میکشد.میگفت:مردم,چشم دیدن خوشیهایت راندارند,چشمت میکنند به خاک سیاه مینشینی,میگفت:هرکجاکه میری فکرکن اسکناسی چسبیده کف پایت,گامهایت رابی ارزش نکن.حرامشان نکن,میگفت:درجایی لایی لویی سوراخی پس اندازی داشته باش,مبادامحتاج هرننه قمری شوی.میگفت:ضعف هایت راتقویت کن هرکاری راشده حتی کمی یادبگیر,جایی به دردت میخورد که فکرش را نمیکنی.راست میگفت,خوشبختیمان راجار نزدهمه چیزچنان برسرمان خراب شد,که آوارش سالهاست سایه اش ازسرمان کم نمیشود.عمرخوشیمان کوتاه بود.راست میگفت؛هرکجاکه بانازوعشوه وقروقمش رفتیم هرکس راکه کمترتحویل گرفتیم بیشترقدرمان رادانست.راست میگفت؛سرمان که به خوشی گرم بود,چنان زندگی زمینمان کوبیدوجیبمان راخالی که دستمان تامفرغ هم که فرومیرفت بازهم جاداشت.راست میگفت,آنقدرتمرین روزهای سخت کردیم,که سختی کشیدن عادتمان شد.روحت شادمادرجان,حرفهایت هنوزهم آویزه گوشمان است.
طلا☺

۱۰ آذر۱۳۹۷

بوی نانهای مادر جانم و بوی آتش درون تنورش را هیچگاه از خاطر نخواهم برد, نان هایی که حتی خالی خوردنش ازکباب بره هم خوشمزه تر بود.نمیدانم جادوجنبل میکردندکه آنقدر لذیذ بود,حتی بویش هم خوشمزه بود,بوی نان تازه که می آمد , کاسه های سفالیمان را برمی داشتیم وماست چکیده هم داخلش میریختیم و به صف مینشستیم تا مادرجان نگاهی از سر الفت به ما بی اندازد.:))چشمهای وق زده مان سر درونمان را آشکار میساخت,:))مثل گشنه های آفریقا به انتظارمینشستیم تا مادرجان پخت و پزش تمام شود, چه ماهرانه چانه میگرفت,چه ماهرانه خمیرش راشکل می داد.چه ماهرانه ترخمیرش رابه دیواره تنورش میکوباند , تا پخته شود وعطرش پرکند کوچه به کوچه آن روستا را.و چه بویی داشت نانش..وچه رنگی و چه طعمی کاش بودی تا دوباره بوی نان هایت دیوانه مان میکرد.امروز به یادت نان پختم,نان شیرمال ازانها که گاهی درست میکردی و دل مان راشاد,یادت هست سرش چه دعواهایی بود.یادت میاید از ترس پدرم سهم مرا همان اول کنار میگذاشتی:)).دربهشت هم نان میپزی؟هروقت پختی یک قدم رنجه بفرما سری به خواب هایم بزن,این روزها بد دلم هوایت راکرده,سهم من هم یادت نرود لطفا,منتظرت هستم.طلا☺
یکم بنظرم خمیرش حالت پذیر نیست.نمیشه خیلی مدل داد ,اما بعداز پخت طعمش و بافتش خوب میشه.

۲۹ آبان۱۳۹۷

طوبی خانم,همان همسایه مادرجان,رفیق گرمابه و گلستان مادرجان,زن میانسالِ مهربانی بود,ازآن زنان گِردتپل,ازآن دهاتی های بی آلایش که هرکسی رابااخلاقش مجذوب خودش میکرد.سرش دردمیکردبرای مهربانی,برای خوشحال کردن.هرگاه هم کسی ازمهربانیش سواستفاده میکردمیفهمیدواهمیتی نمیداد,منطقش هم این بود,بگذارازمن خیری به اوبرسد.مادرجان اگربیشترازآقاجان دوستش نداشت,کمترهم دوستش نداشت,طوبی میگفت چهل عددطوبی ازدهانش بیرون میریخت.خواهربودبرایش,شاید نزدیکتر حتی,اصلا جدوآبادش بود.دورادورکسانی ک نمیشناختنشان فکرمیکردند,آن دوواقعا خواهرند,ازنوع فابریکش,بعدازسالها ذایقه شان شبیه هم شده بودپوششان.کلامشان,طرزفکروعقایدشان.انگارراست میگوینددوغریبه بعدمدتهامعاشرت شبیه هم میشوند,انگارراست میگویندکسی رامیخواهی بشناسی,ازدوستانش بشناس.
همراه پروپاقرص تمام لحظه هایم,دیوانه ی تمام دیوانگی هایم,چه ساده آمدی درزندگیم,چه ساده شدی رفیق همیشه همراهم.امسال دوستیمان سه ساله شد,کاش که سی ساله بشود.
#طلا. ☺

غم عشق تو بجان است مگویم به کسی
که دراین بادیه غمزده غمخواری نیست.

نه جانم ،
مرد و زن ندارد ...!
به نقطه‌ی عشق که رسیدی ،
شورانگیز باش برایِ عاشقانه‌هایت …
میان جمع ، رویش را ببوس ...!
میان مردم فریاد بزن دوستت دارم ...
و اگر کسی چشم غُره‌ای رفت ،
دعایش کن تا عاشق شود !
همین ...

💌

پاپیون جان چرا فقط تو پیج خودم نمایش میدی؟؟؟


یکی ازآپشن هایش,دستپختش بود.دیوانه میکردعالمیان را:))ازجمله آقاجانم راکه همیشه بخاطراین موضوع اضافه وزنیم داشت:))مادرجانم,آشپزی رادوستداشت,مطبخش قلمروحکومتش بود,ماراهم مجبورمیکردبرایش آشپزی کنیم,منوی آنروزراصادرمیکردمایحتاجش هم میریخت زیردستمان,ماهم که ازسگ کمتر,جرات نُطُق کشیدن نداشتیم:))بیچاره دختردایی هایم, متنفرازآشپزی,امامن عاشق آشپزی بودم و الحق غذاهایی میپختم که مادرجانم باآن ابهتش درهم میکشست:))همیشه دورادورمیدیدم که باچشم هایش قربان صدقه ام میرودوقتی مراکفگیر به دست میدید.میگفت آشپزی یک هنراست بی هنرنباشیدلنگ درازهای مفت خور:))گهگاهی تعریفکی میکردتازیادپرونشوم ودلم خوش باشد.نگاهش همه چیزرالومیدادچه نیاز به زبانش☺آقاجانمم همینطور,وقتی یادگرفتم غذای موردعلاقه اش رادرست کنم,درماتحتش جشنواره ای بود بیاوببین:))امروزبعدسالهااشکنه درست کردم همان غذای افسانه ای آقاجانم.دیگرنیست بگویدخسته نباشی باباجان,امایادشان و اشکنه درکاسه گل سرخی حتمامیشودشیرین ترین خاطره امروزم,حتماآن دنیا آقاجانم دلش اشکنه خواسته,خدارحمتت کند آقاجانم.یادت هستم.بابی#

۲۹ مهرماه۱۳۹۷

بزرگ شدن آنقدرهاهم جذابیت نداشت , چه سر خودمان را شیره میمالیدیم ,که بزرگتر میشویم از شِرّ زخم زبانهای مادرجانم راحت میشویم,
نمیدانستیم با بزرگتر شدنمان آنها پیرتر و فرتوت تر میشوندو شاید دیگر مابین جمع ما نباشند ,کاش بودند بازهم زخم زبان که هیچ تف و لعنت هایشان هم به جانمان میخریدیم:))
به قول دوستی که میگفت باشند حتی کاهی روی دیوار کاهگلی که فقط بتوان دیدشان...
#بابی☺

با الهام از کارای خانم شف عزیز

دگ وقتی شله زرد درست میکنی و به خیلیا نمیرسه مجبوری بزنی تو کار راند دوم,,خخخ تازه اگر شله زداتم شهره ی خاص و عام باشه😊☺☺

پاییز نزدیک است
صدای خش خش
برگها....
بوی مهر،عطرتلخ یار،،
لبخند مهربانت و
نم نم باران به زیر چتر
و بوی خوش مهربانی،



‎‌‌‌‌‌‌

با الهام از نفیسه بانوی عزیز

اولین مارشمالوی من با روش زینب سادات عزیزم