به نظر من عشق ها معمولا اینطور شروع می شوند.
خودت را هم غافلگیر می کنند. منظورم این است صبح از خواب بیدار می شوی و حس می کنی انگار کسی را که تازه دیده ای به شکل محوی دوست داری. این حس چنان گُنگ و کمرنگ و مبهم است که اغلب به آن اهمیت نمی دهی چون با شیب خیلی خیلی ملایمی شروع می شود، اما بعد آن شیب تندتر و تندتر می شود و آن حس به تدریج چنان پُررنگ و واضح می شود که جای همه حس های دیگر را می گیرد‌. یعنی هیچ وقت نمی شود نقطه شروعش را با دقت تعیین کرد. آن قدر تدریجی به وجود می آید که انگار مرز روشنی با لحظه های پیش از شروع شدنش ندارد.
می خواهم بگویم مرزش یک خط واضح نیست. مرزش، مثل مرز آفتاب با سایه که به تدریج نقطه های روشن و تاریکشان در هم ادغام می شود، نوار پهن و محوی است از لحظه های قبل و بعد از عاشق شدن..
📚عشق و چیزهای دیگر
      مصطفی مستور