یک زندگی کم است
برای آن‌که تمام شکل‌های دوستت دارم را
با تو در میان بگذارم...
می‌خواهم هر صبح که پنجره را باز میکنی؛
آن درخت روبه‌‌رو من باشم
فصل تازه من باشم
آفتاب من باشم
استکان چای من باشم
و هر پرنده‌ای که نان از انگشتان تو می‌گیرد...
یک زندگی کم است
برای شاعری که می‌خواهد در تمام جمله ها
دوستت داشته باشد...

📝 روزبه سوهانی