۱۵۰۰ سالگی میلاد پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله مبارک🌺
ما یک دشمن بیشتر نداشتیم.

روزهاست یک حرف گوشه‌ی قلبم سنگینی می‌کند. هیچ قصدی برای گفتنش نداشتم. نهایتا چند کلمه‌اش را به شوهرم گفتم. اما دیروز به جلسه‌ی مولودی رفتیم و خانم مداح حرفی بین اشعاری که می‌خواند زد که دقیقا همان‌جای قلبم، کنار همان حرف‌های سنگین باز هم سوخت.
حالا امشب، شب میلاد پدر امت دلم می‌خواهد بخشی از آن حرفهای سخت را بگویم.

داستان انشقاق امت توی ذهن من اینطوری نقش بسته است که بعد از رحلت حضرت محمد صلی الله علیه و آله، عده‌ای خلافت را غصب کردند و امت را از وجود امام یتیم. سال‌های سال، تاوان این اتفاق نامبارک را هم ائمه‌ی اطهار و هم امت رسول‌الله دادند.
اما قضیه‌ی فلسطین! این کلید رمز آلود ظهور خیلی متفاوت هست برای من.
حس می‌کنم اهالی غزه با خون‌شان دارند این یتیمی را فریاد می‌زنند. تاوان درد دوری از امام را جور دیگری جبران می‌کنند.
آن‌‌ها یک تنه همه‌ی مردم جهان را متوجه منجی کرده‌اند. همان‌هایی که از اهل سنت بودند، یک تنه همه‌ی محاسبات جهان صهیونیسم را بهم زدند و با جان و مال و ناموس‌شان جهاد کردند.
تک تک آیات قرآن را با لبان خشک و خونین فریاد زدند. نوزادهای بی‌سر، بی‌جان و چروکیده‌ از گرسنگی را روی دست گرفتند و فریاد زدند: "حسبی الله"
و مردم غفلت زده‌ی دنیا سرشان را از توی کلوبهای شبانه، پارتی‌ها، کنسرتها و.. در آوردند و متعجب شدند که الله کیست که برای این غم بزرگ کافیست؟

تو فکر می‌کنی این کار کمی است؟ مقاومت یک داستان ساده است؟ راحت است یحیی سنوار فریاد بزند و بگوید:" یا آزاد میشیم یا کربلای دیگری رقم می‌خورد" کربلایی که عمریست شیعه در غمش دارد می‌سوزد؛ حالا اینها دارند به‌طور واقعی اقامه‌اش می‌کنند.

من می‌گویم اهل سنت سهم این همه سال دوری از امام را این‌طور می‌دهد. حداقل مردم مظلوم فلسطین با مقاومت بی‌نظیرشان، با تقدیم صدها شهید، جهان را بر علیه صهیونیست قلقلک دادند.
غیر ممکن است احساسات مردم جهان به قبل از طوفان الاقصی برگردد. غیر ممکن است آدم‌هایی که در خیابان فریاد آزادی فلسطین دادند بروند پی زندگی قبلی‌شان! نور کوچکی که از روزنه‌ی فلسطین به قلب یخ‌زده‌شان سرک کشیده رهایشان نمی‌کند. دنبال بقیه‌اش می‌آیند حوالی اسلام.
مردمی از اسرائیل متنفر، از نهادهای بین‌المللی ناامید، از همه‌ی مکاتب فکری و مذهبی مایوس و مشتاق آخرین ذخیره‌ی خدا.
و چه کسی این روزها را می‌دید؟ چه کسی فکرش را می‌کرد؟
چه کسی به ذهنش می‌رسید وظیفه‌ی بیدار کردن جهان برای ظهور با فلسطین است؟ همان بزرگ مردانی که هیچ‌گاه اسیر حیله‌ی انگلیس مکار برای دعوا انداختن بین شیعه و سنی نشدند.
امام خمینی که آشکارا میان حکام بی‌غیرت به ظاهر اسلامی، فلسطین را پاره تن اسلام دانست.
همان حکیم فرزانه‌ای(امام خامنه ای) که گفت: نگویید برادران ما اهل سنت، بلکه بگویید جان ما اهل سنت!
آن‌ها این روزها را دیده بودند. بیشتر از همه‌ی رهبران جهان، آینده را زندگی کرده و فراتر از هیاهوی حیله‌گران و جاهلان، دشمن اصلی را شناخته بودند. آن‌ها می‌دانستند نیم دیگر امت رسول خدا، دشمن نیستند. بلکه جانی هستند که باید به کالبد خانواده‌ی پیامبر برگردند.
و در هزار و پانصدمین سال میلاد پدر، شیعه برای فلسطین سنی جان می‌دهد. در این ولادت پدر، تمام قلب فرزندان خانواده بی‌تاب یکدیگر است.
مشتاق روزی که بهم برسیم و همدیگر را بغل کنیم و بگوییم ما یک دشمن بیشتر نداشتیم که نابودش کردیم.
لتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِلَّذِینَ آمَنُوا الْیَهُودَ!
82 مائده

✍ م.حمیدیان
امت محمد را دریابیم🌹🌹
#هفتهـوحدت
#صهیونیستـ دشمن اصلیــ مسلمانان