آنجا که از شدت رنج و عذاب، قفسه‌ی سینه‌ات به حالت انفجار رسیده و میان شلوغی آدم‌ها مجبوری جوری رفتار کنی که فکر نکنند دیوانه‌ای. آنجا که تمام زورت را می‌زنی و رنجت را قورت می‌دهی و می‌شود درد میان کتف‌هات و گرفتگی وسط قفسه‌ی سینه‌ات. آنجا که مجبوری بپذیری و ادامه بدهی، آنجا که داری می‌میری از بغض و نمی‌توانی گریه کنی تا در نگاه آدم‌ها و عابران خیابان، عجیب به نظر نرسی و بگذار به تو بگویم که شریف‌ترین اشک‌ها همان‌هایی‌ست که از آدم‌ها پنهانشان می‌کنی و بزرگوارترین رنج‌ها همان‌هایی‌اند که تو را بالا می‌برند و بزرگ می‌کنند و بگذار به تو بگویم که دردی که کشیدی و بی‌انصافیِ عظیمی که در حق تو روا داشتند بی‌پاسخ نخواهد ماند؛ تو شبیه به یک معجزه جوانه خواهی‌زد و سبز خواهی‌شد، از همان‌جایی که تو را شکستند و ویران کردند...

#نرگس_صرافیان_طوفان