نميدانم تا كى قرار است اين حرف‌هاى نگفته در دلمان باقى بماند؟
مگر چقدر زندگى مي‌كنيم كه چيزى را كه "دوست" داريم در دلمان پنهان كنيم؟ جالب اينجاست كه، روزى چند بار
هم به آن فكر ميكنيم و منتظريم كه طرفِ مقابل پا پيش بگذارد، جالب تر از آن اين است كه طرف "مقابل" هم همين وضعيت را دارد، آيا اين مسخره نيست؟
تا كى خدا بايد اين تعارف بي‌جاى انسانها را تحمل كند؟