باید جایی ایستاد، مکث کرد و از خود پرسید حقیقتاً چقدر از باری که بدوش می‌کشیم، متعلق به خودمان است؟

چقدر از نگرانی‌ها، افکار، یا مسئولیت‌ها از درون ما نشأت گرفته؟
و چه میزان از دیگران به ما تحمیل شده‌؟

شاید گاهی بی آنکه متوجه شویم، توقعات، ترس‌ها و آرزوهای دیگران را به دوش می‌کشیم و فراموش می‌کنیم که
"من" چه می‌خواهم و چه چیزی برای من مهم است؟

آیا می‌توانیم آنچه به ما تعلق دارد را در آغوش بگیریم و آنچه متعلق به ما نیست را به آرامی رها کنیم؟