دل تنگی
ده شب با حسین گریه کردیم،
ده شب با زینب سوختیم،
ده شب با عباس عهد بستیم...
اما حالا شب دهم رسیده، و دلم نمی‌خواد این بغض تموم شه.
ده شب روضه شنیدیم،
اما هنوز دلم سیر نشده از ذکر لب‌های بریده،
از صدای العطش،
از نگاه آخر حسین به خیمه‌ها...
ده شب تمام می‌شود،
و انگار دلم را در میان خیمه‌های سوخته置 گذاشته‌ام...
حس می‌کنم دوباره تنها می‌شوم،
مثل زینب بعد از کربلا.
کاش این شب‌ها هیچ‌وقت تموم نمی‌شد...
کاش اشک‌هامون، اجازه‌ی رفتن به محرم نمی‌داد.
ولی حالا که ده شب گذشت،
فقط یک چیز می‌مونه:
دل‌تنگی برای روضه و شوقِ وصالِ اربعین...