یادم نیست بچگیم را در چه سنی رها کردم؛
فقط وقتی به خودم آمدم که دیگر دختر کوچک درونم مرده بود
تمام اسباب بازی هایم تک به تک به من نیشخند میزدند و همانند دیگران تنهایم میگذاشتند
حق بازی نداشتم، راستش را بگویم کسی مرا در بازی های کودکانه راه نمیداد گویی معتقد بودند من همسن آنها نبودم
نمیدانم، شاید از چهره ام که زود رنگ چهره ای سن و سال دار به خود دید، شاید از موهای سفید شده ام...
گاهی موهای سفید شده ام را ربط به ارث میدادند
اما هیچکس نمیدانست این موهای سپید شده از ارث نیست!
این گیسوان سفید شده ام همه از غم و غصه است، غم و غصه ای که در تک تک سال های عمرم رهایم نکرد،غم و غصه ای که از همان سنین کودکی با بند بند وجود به وجودم تزریقش کردند.
گاهی اشک هایم خود به خود راه می افتند، نمیدانم چرا اما شاید دل خودم هم به حال خودم میسوزد.