پَس از آفرینش آدم خدا گُــ ـفت به او: نازَنــ ـــینم آدَم....
با تـُــ ــو رازی دارَم !.. 

اندَکی پیشــــ ــتَر آی ..

آدم آرام و نجیب ، آمـَــــ ــد پیش !!.

... زیر چِشــــ ــمی به خدا می نِگَـــ ـــریست !..
محو لَبـــ ـخند غَم آلودِ خدا ! .. دلَش انگار گریســ ــــت .

نازنینم آدَم!!.  قطره ای اشــ ـــک ز چَشمانِ خُداونــ ــد چکید  !!!..
یاد من باش ... که بـَـــ ــس تنهایم !!.

بغض آدم ترکـــ ــید ، .. گونه هایش لــَـ ــرزید !!
به خدا گُـــ ــفت :
مَـــ ـــن به اَندازه ی ....
مَن به اندازه ی گُلــ ــــهایِ بهشت .....نه ...
به اندازه عـَـــ ــرش ..نَه ....نه
مَن به اندازه ی تنهاییــــ ـت ، ای هستی من ، .. دوســ ـــتدارَت هَستم !!
آدم ،.. کولــِــ ــه اش را برداشـ ـــت
خسته و سَخــ ـــت قَدم بر می داشــ ــت !...
راهی ظُلمــ ـــت پر شــ ــور زمین ..
طِفلکی بَنده غـَـ ـــمگین آدم!..
دَر میان لحظه ی جانـ ـــکاه ، هُـ ـــبوط ...
زیر لَبهـــ ـــای خدا باز شَــ ــنید ،... 

نازَنیـــ ــنم آدم !... نه به اندازه ی تَنـــ ــهایی من ...
نه به اندازه ی عـَـ ـــرش... نه به اندازه ی گُلـــ ــهای بهشت

!... که به اندازه یک دانه گًنـــ ـــدُم ، تُو فَقـــ ـــط یادم باش !!!!

نازنیـــ ــنم آدم .... نَبـَــ ـــری از یادَم ؟؟!!!!..