بعضی ها شبيه اولين موی سپيد آدمن كه لابه لای خَرمنِ موها، يه روز صبح، از بُرُس ليز ميخوره و ميفته درست جلو چشممون و ما چند لحظه ی نه چندان كم، از كل دنيا، فوكوس ميشيم روی اون يه تار موی نازك و جز خودش، هيچی رو نميبينيم!
تار مويی كه تا ديروز روی سرمون بود و مثل باقی تارهای مو، به چشممون نميومد، حالا با عوض شدن رنگش، دقايق زیادی ، ما رو به خودش مشغول ميكنه!
همين يك تار موی سپيد شده، ميتونه يك روز كامل حال و هوامون رو عوض كنه! يه جوری كه حتی از روزهای بعد، بين هزاران تار مو، هر روز صبح جاشو حفظ شديم و هر روز هم باهاش كلنجار ميريم!
از چند وقت بعد هم، تارهای سپيد بيشتر و بيشتر ميشن اما، هيچ كدوم قرار نيست حس عجيب اولين تار موی سپيد رو بهمون بدن! و انقدر زياد ميشن كه ديگه حتی بهشون توجهی هم نميكنيم!
آره... بعضی ها خیلی شبيه به اولين تار موی سپيدن!
تار مويی كه هيچ وقت به چشممون نيومد تا وقتی رنگش عوض شد و بيشتر از هر تار مويی ، بيشتر از هر چیزی ، توجه ما رو به خودش عوض كرد!
بعضی ها، تا تغيير نكنن، به چشممون نميان!
تا از پا نيفتن،
تا پير و چروك و فرتوت نشن،
تا عضوی از بدنشون دچار مشكل نشه،
تا حادثه ای براشون پيش نياد و...
اما واقعيت اينه كه:
اون لحظه كه تار موی تازه سپيد شده از بُرس ليز خورد و ما توجهمون بهش جلب شد و بعد افسوس خورديم و پَكَر شديم و از فردا هم هر روز بين خرمن موهامون به راحتی پيداش كرديم، اين توجه و افسوس خوردن ها، واسه خودمون بود، نه واسه اون تار مو!
اگه يه روز در اثر حادثه ای ، عزيز دل كسانی شديد كه تا ديروز براشون با اشيای دور و برشون فرق نميكرديد، از توجهشون خوشحال نشيد، اونا به خاطر شما نيست كه مهربون شدن!
اونا به خاطر ترس از تنهايی و حس وابستگی خودشونه كه به فكر شما افتادن!
اولين تار موی سپيد كسی نباشيم...