و خدا نزديک است...
او همين واحد بالايي ما مي شيند
من رفيقم با او
گاه گاهی به سراغش روم و گاه سراغم آيد...
با هم از خويش سخن می گوييم من و او مدتها ست
درد دلهاي فراوان داريم.
بيشتر، صحبت من گرم کند محفل ما را
چون او
کم سخن گويد و در دل ريزد، همه ی دردش را .
گاه اگر پيش آيد
من برايش شعر از، حافظ و سعدیو سهرابو فريدون خوانم...
گاه از فرط غرور، چند بيت از غزل و شعر خودم ميخوانم
گاه او مي رنجد از من
اما ...
کافيست يک (( غلط کردم )) خالي ولي از روي صداقت گويم
تا ببخشد من را...
او دلش مي گيرد، که چرا گاه همين واحد پايينی ما
حرمت بودن او را راحت، زير پا ميشکنند...
يا همين خانه ی پشتی هرگز... پاسخ دعوت مهمانی او را ندهند.
او ولی باز به دل ريزد و حرفي نزند.
وقتی از واحد او ميخواهم، بروم خانه ی خود
او به من می گويد...
باز هم سر بزن و حالی پرس
چون غريبم اينجا !...
من در آغوش کشم با همه احساس و وجودم او را
گونه اش مي بوسم...
و در آخر با اشک
دستی از دور تکان مي دهم و می آيم واحد پايينی...
ليک هر وقت دلم مي گيرد
باز در خانه ی او مهمانم
چون خدا نزديک است
او همان واحد بالایی ماست!