ناصرالدین شاه قاجار، نذری داشت که به واسطه آن سالی یک بار در فصل بهار آشی می پخت، که معمولا این کار در یکی از ییلاقات اطراف تهران انجام می شد.

به فرمان شاه دوازده دیگ بزرگ را بر سر آتش می گذاشتند و چهارده راس گوسفند را قربانی می کردند و هر آنچه از انواع حبوبات و سبزیجات، غلات و غیره ماکولات وجود داشت، در این دیگ ها می ریختند.

تمام رجال و افراد سرشناس دوره ناصری در تهیه و طبخ این آش شرکت می کردند تا به این وسیله مورد عنایت "قبله عالم "قرار گیرند.

از آنجا که ریختن مواد اولیه در داخل دیگ ها هیچ نظم و ترتیبی نداشت و ترکیبات آش کاملا نامتجانس بود ، به آن" اش شله قلمکار "می گفتند.

در نتیجه از آنجا این مثل باب شد که فلان کار مثل آش شله قلمکار "شده یعنی هیچ ترتیب و نظمی در انجام این کار وجود ندارد....


جای همتون تو دلم سبز سبزه.
دوستتون دارم پاپیونیای عزیز..
بابت نگاه به همه کارام بی نهایت سپاسمندم..