🔸می‌گویند روزی ملک‌الشعرای بهار، شاعر معروف در مجلسی نشسته بود و حضار برای آزمایش طبع شعر او چهار کلمه را انتخاب کردند تا وی آنها را در یک رباعی بیاورد. کلمات انتخابی عبارت بودند از خروس، انگور، درفش و سنگ.

🔹ملک‌الشعرای بهار گفت:
▪️برخاست خروسِ صبح برخیز ای دوست
▪️ز انگور بگیر خون و دِه در رگ و پوست
▫️عشق من و تو قصه مشت است و درفش
▫️جور تو و دل صحبت سنگ است و سبوست

🔸جوانی خام که در مجلس حاضر بود گفت: این کلمات با تبانی قبلی انتخاب شده‌اند. اگر راست می‌گویید، من چهار کلمه انتخاب می‌کنم و شما آنها را در یک رباعی بیاورید، سپس این چهار کلمه را انتخاب کرد آئینه، ارّه، کفش و غوره. بدیهی است آوردن این کلمات دور از ذهن در یک رباعی ساده نبود، ملک‌الشعرا اینگونه سرود:
▫️چون آینه نور خیز گشتی، احسنت
▫️چون ارّه به خلق تیز گشتی، احسنت
▪️در کفش ادیبان جهان، کردی پای
▪️غوره نشده مَویز گشتی، احسنت