سلام مولای من

دوباره و باری دیگر برایت نامه می نویسم .

این بار قلمم خود عاشقت شده و خود جملات من را از قلبم حس کرده و روی کاغذ زندگی حک می کند.

ای ساربان دل منتظر من !

بیا که دیگر فرصتی ندارم برای زندگی

تمام نفس هایم را در راهت خرج کرده ام و قلب تکیده ام را در عشقت بخشیده ام…

بیابان را با خیال تو چون جنگلی سرسبز سپری کردم

و باقدم هایم ردی از عشق جا گذاشتم تا شاید ببینی که مجنون افسانه ها به حقیقت پیوسته…

آری مجنونی که تو را تا بی نهایت دوست دارد.

مولای من!

جمعه،تمام کوچه باغهای دلم را با اشکانم تر کردم تا بوی عشق دهند

و اسفندی از چشم منتظرانت دود کردم و باقلبی پردرد به سوی آمدنت دویدم اما تو را نیافتم که نیافتم.

گامهایم سست و چشمانم به نقطه ای از جمکرانت خیره شده

و تو باز گفتی که انتظار ، عشق را قشنگ تر خواهد کرد

و به من گفتی بگذار عشقمان قشنگ تر از همه ی عشقان دنیا گردد زیرا که انتظار ، شوق وصال را زیاد خواهد کرد.

عشق من ، چگونه و با کدامین قلب و با کشیدن کدامین نفس،منتظرت بمانم

و به امید ظهور ، روزهایم را سپری کنم!

نکند بمیرم و تورا نبینم و چه دردناک است آن روز…

عشق من!

بیا و اجازه بده تا با اشک دیدگانم ، گامهایت را شستشو دهم و بگذار تا با تارهای گیسوانم ترانه ی پایان انتظار را بنوازم

وقبل مردنم برای آخرین بار بگویم دوستت دارم.

تقدیم به تکسوار دریای عشق : امام زمان(عج)
#نذری
#کیک
#گروهی