دنیای غریبی شده ...
دنیایی که آدمهایش از پشتِ
صفحه ی چند اینچیِ تلفن های
همراه عاشقِ هم میشوند ...
درد دلهایشان را در تصاویر
پروفایل خلاصه میکنند ...
حتی دلگیری هایشان را هم ...
افسوس ...
دیگر دور هم جمع شدن های
آخرهفته در خانه ی مادربزرگ
معنایی ندارد ...
دیگر یک استکان چایِ آتشی
حال هیچ کس را خوب نمی کند ...
وقتی جمع شدن هایمان
در گروه هایِ بی ثُباتِ مجازی باشد ...
و هرروز ورژن جدیدتری از قهوه
ونوشیدنی های عجیب و غریب
هم کفافِ خستگی هایمان را ندهد ...!
ما خیانت کرده ایم ...
به خودمان ...
به اصالتمان ...!
دنیایمان را در جعبه ای چِپانده ایم
و خوشحالیم که ازهمه جای
جهان دوست و هم صحبت داریم ...
چه دنیای حقیری که بایک لحظه
غفلت دزدیده میشود ...
گم میشود ...
می شکند ...!
آن وقت ؛
ما می مانیم و کوهی از تنهایی
به وسعتِ روزهایی که بدونِ
عزیزانمان از دست داده ایم ...!