سلام
ایام به کام دوستان عزیز
هر سال همین موقعها که میشه آش پشت پا درست میکنم
اولش مخالفت میکنم که تونباید بری باید بمونی الان چه وقت مسافرته ، ولی بعد باچرب زبونی که معلوم نیست از کی به ارث برده همچین دل منو میبره که نگو بعد یه بغل مادر دختری ازم میگیره ، میگه مامان توکه دلشو نداری آخرش که اجازه میدی پس چرا اینقدر چوب لا چرخمون میزاری بابام که اجازه میده همه کارامون که از اول تا آخرش بابام انجام میده پس مخالفت برای چیه از چی می‌ترسی، برم دیگه برنگردم ، بچه های مردم بچه مامانشون نبودن توی اون سالا رفتن جنگ وخیلیاشون برنگشتن الان که دیگه جنگ نیست در امنیت کامل بسر می‌بریم، پس باهامون لجبازی نکن ، نذار بعد دلت بسوزه ها، شاید این بار دفعه آخرم باشم اینارو که میگه ، دلم میگیره انگاری نفسمو بند میاره ، بند دلمو پاره میکنه ، تا زمانی که برن خدا خدا میکنم که یه چیزی بشه سفرشون کنسل بشه دیگه نرن ولی انگار خدا به حرف من کاری نداره ، اونا میرنو من میمونم با یه عالمه ،دلشوره ، غصه ودلتنگی ، سفرشون کوتاهه ولی برای من خیلی خیلی طولانیه از اون ساعتی که بلند میشن برن درحال ذکر گفتن و آیت الکرسی خوندنم ، همیشه همه سفرهامون باهمیم ولی این سفر رو پدر و دختری میرن .... بعدش بازهم این ، منم که دارم آش پشت پا درست میکنم وبرای سلامتی همه مسافرا دعا میکنم که زودتر برگردن وسفری بی خطر داشته باشن . توکل بر خدا