هرکسی یک‌جایی از زندگی‌اش رفته و هیچ‌کس متوجه نشده. به طور مثال من دیرگاهی‌ست که از اینجا رفته‌ام، ولی هنوز هستم و راه می‌روم و کار می‌کنم و حتی می‌خندم و حتی طاقت می‌آورم و حتی مثل تمام آدم‌های معمولی ادامه‌ی حیات می‌دهم. ولی دیگر شیفته نیستم! دوست ندارم! دست و پا نمی‌زنم! نمی‌جنگم!!!
همه چیز درست زمانی خراب می‌شود که آدم‌ها دیگر جنب و جوش سابق را ندارند. انگار که به یقین، از تغییر و بهبود اوضاع ناامید شده‌اند، مثل سابق نمی‌خندند، حتی صبورتر شده‌اند، بیشتر سکوت می‌‌کنند و بیشتر حق می‌دهند و بیشتر کوتاه می‌آیند و بیشتر درک می‌کنند و کاری ندارند به اینکه چه خواهد شد؟!!!
اوضاع درست زمانی خراب می‌شود که آدمی که تا دیروز خودش را به آب و آتش می‌زده، ناگهان نفس عمیقی می‌کشد و آرام می‌گیرد و انگار برایش اهمیتی ندارد اطرافش چه می‌گذرد.
اوضاع درست زمانی خراب می‌شود که آدم‌ها، قطع امید می‌کنند و دست می‌کشند، از هرکس و هر چیز و هر اعتقادی که تا دیروز برایش تمام انرژی و توانشان را می‌گذاشتند.
آدم‌ها می‌روند، وقتی که روح عاشق و جنگجوی خودشان را در محیطی و در جوار کسانی، به ناچار سرکوب کنند و از آنان فقط یک کالبد خالی و بدون اعتراض بماند و تو خیال کنی چه خوب که آرام‌تر شده‌اند...

#نرگس_صرافیان_طوفان