بعضی روزا انگار همه چی دست‌به‌دست هم می‌ده تا دلت بگیره...
انگار آسمون هم باهات قهره، ثانیه‌ها کند می‌گذرن و هیچی سرِ جای خودش نیست.
ولی یه جایی توی دل این تاریکی، یه نور کوچیک هست...
نوری که اسمش امیده.
همون نوری که یادت می‌ندازه هر شب، هرچقدر هم طولانی باشه،
آخرش طلوع میاد.
همون نوری که آرومت می‌کنه و می‌گه:
«تو قوی‌تر از همه‌ی این روزایی... که فکر می‌کنی تمومت می‌کنن.»
اگه امروز سخت گذشت، اشکالی نداره...
تو هنوز اینجایی، هنوز نفس می‌کشی،
و تا وقتی امید هست،
هیچ‌چیز واقعاً تموم نشده...