برای روضه ی حضرت ام البنین سلام الله


در سکوتِ غمبارِ این روز، باغِ وفا یک بانوی بی‌همتا را به سوگ نشسته است. آن که ام‌البنین نام گرفت، نه تنها مادرِ پسران که پرورش‌دهنده‌ی اسوه‌های غیرت و ایثار بود. او با دل‌ش به قدرِ آسمان گشاده، عشق را نه مالکانه، که فداکارانه معنا کرد. آنچنان که عباس(ع)، مظهرِ دلاوری و وفاداری، از چشمه‌سارِ تربیت او جوشید.

اینجا، غروبی است که خورشیدی از مهر فرو می‌نشیند. اشک‌های زمین، بر برگ‌های تاریخ می‌چکد و نام او را با حروفی از نور می‌نویسد: بانویی که داغِ چهار فرزند را بر جان خرید و در سوگِ حسین(ع)، سوگوارتر از همه نشست.

در دلِ شبِ فراقش، ستاره‌های صبرِ بی‌کران می‌درخشند و آوازِ باد، حکایتِ وفایش را در گوشِ روزگار زمزمه می‌کند. او رفت، اما درسِ بی‌منّتِ مادری را در لوحِ ایام حک کرد؛ مادری که سکوی پروازِ قهرمانانِ عاشورا شد.

🌙