به چهره‌ی زیبا و معصوم فرزندم نگاه ميكنم....

🔻گاهي اوقات فراموش ميكنم كه چگونه به خداوند التماس ميكردم كه فرزندي سالم به من عطا كند.
🔻گاهي اوقات در اثر خستگي‌هاي روزانه و فشارهاي زندگي، فراموش ميكنم كه چه روزها و شب‌هایی به درگاه خداوند اشك مي‌ريختم، كه فرزندي را كه در شكم دارم سالم به مقصد برساند.
🔻گاهی فراموش ميكنم فرشته‌اي که در كنارم دارم؛ اگر نبود، همه چيز برايم بي‌مفهوم بود.

فراموش ميكنم:
🔻بيشتر ببينمش...
🔻بيشتر برايش وقت بگذارم...
🔻بیشتر از او لذت ببرم تا دنبال ایراد گرفتن از او باشم!
🔻كمتر سرش فرياد بكشم...
🔻و كمتر او را مواخذه كنم.
خدايا! بار ديگر از درگاهت تقاضا مي‌کنم براي بزرگ كردنش و انسان تربيت كردنش، به من صبر بدهی.
بارالها! به من نيرو بده تا چون كوهي محكم در كنارش باشم و به من توانايي بده تا با او دوست باشم❤️
🙏آمین🙏