فكر ميكنى سالِ ديگه اين موقع كجا باشى...؟

اين نامه را براى تو مينويسم كه سالها بعد،
در حالِ خواندنِ شرحِ حال مايى هستى كه روزهايمان
اندازه ى سالها سپرى ميشود

نميدانم الان كه اين نامه را ميخوانى،
سالِ چندِ شمسى يا ميلادى هستى

ما هم اكنون در واپسین لحظات تلخ هزار و سيصد و نود ونه هستیم

نميدانم داستان اين روزهاى ما،
در مدارس تدريس ميشود يا در دانشگاه ها
اما خوب میدانم که با خود کلنجار میروید که این اتفاقات تاریخ را باور کنید یا نه...

حال كه اين نامه را مينويسم
نميدانم چند روز ميگذرد كه خودمان،
خودمان را قرنطينه كرده ايم.
شاید باورش برایت سخت باشد
ولى آدمهايى را كه دوست داريم،
در آغوش نميكشيم
نميبوسيم
دستانشان را لمس نميكنيم.

هر روز اعدادى عجيب و غريب ميبينيم از آدمهايى كه از كنارمان پر كشيدند،
اعدادى كه راست يا دروغش را هم نميدانيم

اکنون كه اين نامه را ميخوانى،
بدان "اميد" چيزى ست كه سالها به دنبالش میگردیم و نمی‌یابیم
"آرامش" سرابیست كه براى رسيدن به آن،موهايمان دانه دانه سپيد ميشود
رفيق
آرزوهاى ما را همان اولِ سالِ هزار و سيصد و نود و هشت،
سيل با خودش برد

خانه هاى اميدمان لرزيد
بال های پروازمان موشک خورد
هواىِ جايى كه به آن تعلق داشتيم،ناخالص بود

و هزاران اتفاق که شاید برایتان ننویسند و
شما نخوانید

ما نسلى بوديم كه وقتى سرگذشتمان را ميخوانی،
شايد بارها خدا را شاکر باشی كه سالها ديرتر ديده به دنيا گشودى.

حالا
چند روزی بيشتر به شروعِ سالِ نو نمانده
سالى كه اميدواريم
بهارش نويد نكو بودنش را بدهد.❤️


👤علی قاضی نظام
روزگارتون شیرین