دیروز وقتی دعای عرفه شروع شد انگاری منتظر یه تلنگر بودم که شروع کنم به گریه کردن با یه بغضی که شاید هیچ وقت نتونم فراموشش کنم ،شایدم بخاطر این بود که ماهای گذشته روزای خیلی بدی روپشت سر گذاشتم ، بیماری خودم وهمزمان بابیماری خودم، بیماری همسرم ،که درصد بیماری همسرم خیلی بیشتر ازمن شده بود وهیچ کس امیدی به زنده بودنش نداشت وتنها کسی که زیر این بارسنگین طاقت آوردو امیدشو هیچوقت ازدست نداد وفقط به صدای دلش گوش میداد که می‌گفت :خدا بزرگه طاقت بیار تومیتونی، خدا به جفتتون کمک میکنه پس باقدرت وبا توکل بخدا برو جلو همه چی درست میشه منم خودمو سپردم دست خدا وتوکل کردم به خودش . خدایا خیلی دوست دارم از این که بازم دستمو گرفتی ومنو بحال خودم رها نکردی ، خدایا ما روبحال خودمون رها نکن دلی پراز عشق وامید بهمون عطا کن که لبریز از خوبیها باشه.