مدتهاست
تصميم گرفته ام
هر گاه كسي را نخواستم
يا از او رنجيدم
يا دلم را شكست

به يادروزي باشم كه ممكن است
هرگز در دنيا نباشد
ان روز را مرور ميكنم
انقدر كه نبودنش را باور كنم
بعد در ذهنم برايش غمگين ميشوم
و
شايد يك عزاداريِ ذهني

وبعد ارزو ميكنم كاش
بود واز او ميگذشتم

بعد به خودم ميگويم
حالا او هست پس ببخش وفراموش كن

از بخششم
شاد ميشوم
واز بودن او شادتر
به همين راحتي
اين فرمول آرامش من است