اسفند ، اردیبهشتی ترین حالتِ زمستان است …
از همان ماه هایِ خوبِ خدا که جان می دهند برایِ دل را به خیابان زدن های بی هوا و قدم زدن هایِ طولانی …
انگار تمامِ آدم ها ، تن پوشی از مهربانی ، به تن کرده اند و لب های تمامِ عابرانِ شهر ، در صمیمانه ترین حالتِ لبخند است .
اسفند ، به گرگ و میشِ صبح می مانَد ،
به خورشیدی در آستانه ی طلوع ،
و به رنگ هایِ بنفش و سرد و بی روحی ، در آستانه ی سبز شدن …
اسفند یعنی زمستان رفتنی ست ،
یعنی بهار ، در راه است …