یه قسمت خیلی خوبی تو کتابِ"بلندی‌های بادگیر" بود که میگفت:

«او هیچ وقت نمی‌فهمید که من چقدر دوستش داشته‌ام!
نه به خاطر این‌ که خوش قیافه هست یا نیست، موضوع اصلا این چیزها نیست، به این خاطر است که از خودم به خودم نزدیکتر است!»

و این قشنگترین تعریف از آدم های خوبِ زندگیمونه، اونایی که بیشتر از خودمون، مارو بلدن!