💕عقابی بالای کوهی سه تخم گذاشته بود. روزی از روزها یکی از این تخمها به دلیل طوفان شدیدی که وجود داشت از لانه عقاب خارج شده رو به سمت دامنه کوه قل می خورد. این قل خوردن ادامه می یابد تا این تخم به مزرعه ای وارد شده و پیش پای مرغ فربه ای متوقف می شود. مرغ سری می چرخاند و با تعجب به این تخم نگاه می کند. با همان حالت متعجب بلند می شود و با پای اش تخم را به سمت دیگر تخم های زیرش هدایت می کند و مجددا روی آن ها می نشیند. روزها می گذرد و جوجه ها سر از تخم بیرون می آورند. در ابتدا جوجه مرغها با تعجب به جوجه عقاب نگاه می کنند ولی کمی بعد این تفاوت برای آن ها عادی می شود. جوجه عقاب که به این تفاوت پی برده بود سعی می کرد مثل آنها رفتار کند تا این حس تفاوت از بین برود. روزها گذشت، این جوجه عقاب چنان ماهرانه حرکات و رفتار آنها را تقلید کرده بود که گویی از آن ها اصالت بیشتری در مرغ بودن داشت! گاهی به پرواز پرندگان و عقاب ها در آسمان نگاه می کرد، گاهی به بالهای خودش چشم می دوخت؛ شاید دوس داشت تا حس پرواز را بچشد. به خوردن علف، سبزی، جانوران خاکی و دانه های غذایی بر روی زمین مزرعه عادت کرده بود. دیگر بزرگ شده بود، گاهی صبح ها به جای خروس مزرعه فرياد قوقولی قوقو سر می داد، به خوبی مرغ برتر بودن را یاد گرفته بود، بال های اش را به عقب می داد، سینه سپر می کرد و در مزرعه قود قود کنان به این طرف و آن طرف می رفت. جوجه عقابی که از ترس تفاوت با دیگران، به سرعت رفتار آنها را تقلید می کرد حالا به خروسی نمونه تبدیل شده بود. غرور و ابهت خاصی پیدا کرده بود. سالها گذشت. عقاب همچون خروسی زندگی کرد و مرد. هیچگاه لذت پرواز را دریافت نکرد و به عظمت واقعی خودش پی نبرد. زندگی در میان خروس و مرغها هیچ وقت به او اجازه نداد تا به حقیقت اش پی ببرد این داستان شاید شبیه حال و روز شمار بسیاری از ما انسان ها باشد. انسان هایی که سیرت شان را با رفتار و اخلاق اطرافیان شان هماهنگ می کنند؛ پا در مسیر آنها می گذارند و برتر بودن نسبت به جماعت موجود را نوعی تکامل و مقصد مسير و هدفشان تلقی می کنند. اگر در جمعی باشید، دیر یا زود هم رنگ آن جمع می شوید. این هم رنگ شدن آنقدر به آرامی شکل می گیرد که گویی از ابتدا جوهره این جماعت در خمیرمایه شما نهادینه شده بود.

. 🍃🍃🍃