📚داستان کوتاه

به ساعت نگاه كردم.
شش و بيست دقيقه صبح بود.
دوباره خوابيدم.

بعد پاشدم.
به ساعت نگاه كردم شش و بيست دقيقه صبح بود.

فكر كردم: هوا كه هنوز تاريكه حتما دفعه اول اشتباه ديده ام.

خوابيدم.
وقتي پاشدم هوا روشن بود ولي ساعت همون شش و بيست دقيقه صبح بود.

سراسيمه پاشدم.
باورم نميشد ساعت مرده باشد.
به اين كارها عادت نداشت من هم توقع نداشتم.

آدم ها هم مثل ساعت ها هستند. بعضي ها كنارمان هستند مثل ساعت، مرتب،هميشگي.

آنقدر صبور دورت ميچرخند كه چرخيدنشان را حس نميكني.
بودنشان برايت بي اهميت ميشود. همينطور بي ادعا ميچرخند.
بي آنكه بگويد باتريشان دارد تمام ميشود.

بعد يهو روشني روز خبر ميدهد كه ديگر نيست.

" قدر اين آدم ها را بدانيم
قبل از شش و بيست دقيقه صبح! "