تا وقتی درونمان چشمه‌ای از مهربانی می‌جوشد؛ بیهوده‌ نزیسته‌ایم.
تا وقتی کسی را دوست داریم و کسی دوستمان دارد؛ بیهوده نزیسته‌ایم.
تا وقتی که هرچند سخت، داریم برای هدفی تلاش می‌کنیم؛ بیهوده نزیسته‌ایم.
تا وقتی حضورمان نقطه‌ی آرامش انسان دیگری‌ست؛ بیهوده نزیسته‌ایم.
تا وقتی می‌رویم و می‌دویم، حتی اگر نمی‌رسیم؛ بیهوده نزیسته‌ایم...
بیهوده نزیسته‌ایم اگر در خیل عظیم آدم‌های هزار سیاستِ بدکردار، هنوز ساده و خوب و نجیب مانده‌ایم...
بیهوده نزیسته‌ایم اگر هنوز انسانیم و شبیه به یک انسان رفتار می‌کنیم...

#نرگس_صرافیان_طوفان