ما همه چیز را نقص کردیم!
بالاتر از سیاهی رنگی نبود اما؛ ما فراتر از سیاهی را هم دیدیم. برای ما، به مو رسید پاره‌ هم شد... ولی با این حال جنگیدیم.
طرد شدیم و دوام آوردیم، رمقی در جان نداشتیم، با دستان خود آرزو‌هایمان را زیر خروار‌ها خاک دفن کردیم و با حسرتی بر دل نشسته، دیگر رنگِ رویا به خود ندیدیم، به صبح فردا امیدی نداشتیم، صبرمان کفاف رنجمان را نمی‌داد... اما؛ دوام آوردیم.
ما دوام آوردیم و نقص کردیم؛ انچه‌ را که انسان وضع کرده بود را.
_مریم عباسی