دنیا مانند یک زمین بازی‌ست. می‌شود با سرسره و تاب‌ و چرخ و فلکش بازی کنی و با بچه‌ها بگویی و بخندی، می‌شود هم قهر کنی و کنجی با حسرت و ماتم، شادی دیگران را نگاه کنی، می‌شود هم از همان ابتدا سر ِجنگ برداری و نه بازی کنی، نه لذت ببری، فقط تلاش کنی بقیه سوار نشوند و بازی نکنند و لذت نبرند.
دنیا دقیقا همین است؛ تلاش برای زیاد داشتن و لذت نبردن، احمقانه است. تلاش برای راضی کردن همه، احمقانه است! به کمترین‌ها رنجیدن و قهر کردن، احمقانه‌است!
بلندشو، تا هنوز جانی و توانی داری، از پله‌ها بالا برو، تاب بخور، بچرخ ، دیوانه باش و لذت ببر.

نرگس صرافیان