با رسیدن بهار، طبیعت ردای سبز بر تن میکند. چکاوک ها، هزار دستان و قمریان، نغمه ها و سرودهای فرح بخش و تازه سرمی دهند و انسان هارا به مهرورزی، گره گشایی و هم گرایی فرا میخوانند. بهار، پیام آور عشق و رویش است و موسم سرور و آشتی و به همین خاطر است که خواستنی است و با آمدنش دل ها سرشار از سرور و جان ها معرفت می یابد.

بهار، پیام آور تعادل است و این‌که در سایه تعادل، زندگی زیبا میشود. با دیدن بهار، رحمت و محبت خداوند را به یاد می آوریم. در این‌که چشمه مهر ایزد همواره به سوی آدمیان و همه ی ی موجودات، سرازیر است و ما اگر او و نشانه هایش را فراموش کنیم، او هرگز ما را فراموش نمی کند و با دگرگونی فصل ها نیز به جلوه گری قدرت بی پایانش می‌پردازد تا شاید دلی به یاد او افتد و به شوق او بتپد.

اساسا جهان هستی، آینه دار خداست و جمال پروردگارش را به تماشا گذاشته است. به تعبیر زیبای حافظ: مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست؟ به دست مردم چشم، از رخ تو گل چیدن. بهار نیز یکی از باشکوه ترین جلوه های خدا در جهان هستی است که میتوان با تماشای ان؛ نقبی به عالم معنا زد و راهی به سوی خدا یافت و جمال پروردگار را به تماشا نشست.