#خوابگاه
سلام عزیزای دلم
حالتون چطوره؟

شنیدن، کار ساده‌ای نیست؛
شنیدن، تمرین خاموشی‌ست در جهانی پر از فریاد.
خاموشی ذهن،
خاموشی قضاوت،
خاموشیِ منِ همیشه حاضر.
آنجا که دیگر فقط گوش نمی‌شنود،
بلکه تمام حضور تبدیل می‌شود به یک جانِ پذیرنده.
جایی‌که واژه‌ها، ردّ پایی محو از حقیقتی نادیدنی‌اند،
و تو، به آن نادیدنی گوش می‌سپاری؛
با دلی بی‌مرز، بی‌پیش‌داوری، بی‌نیاز از پاسخ.
آدم‌ها همیشه به دنبال شنیدن جواب نیستند؛
گاهی تنها چیزی که می‌خواهند،
گوشی‌ست که فقط بشنود،
نه برای تحلیل، نه برای ترمیم…
بلکه برای درک کردن.
برای لمس آرامِ چیزی که در لایه‌های پنهان صدا،
منتظر فهمیده شدن است.
گوش سپردن یعنی تبدیل شدن به آینه‌ای بی‌حرف،
جایی‌که دیگری بی‌نقاب در آن ظاهر می‌شود،
نه از ترس قضاوت،
که با اعتماد به نرمی نگاه تو.
یعنی ببینی، بی‌آنکه سنگین کنی.
بفهمی، بی‌آنکه دخالت کنی.
و اجازه دهی کسی در مقابل تو،
سبک شود… بی‌وزن، بی‌زخم، بی‌اضطراب.
و این، خودِ عشق است.
عشق، همیشه در گفتن نیست.
گاهی عمیق‌ترین شکل عشق،
در شنیدن است.
شنیدنی بی‌هیاهو،
از قلبی که می‌فهمد
حتی آنچه گفته نمی‌شود.