پاییز زن است؛
زنِ زیبایی که دیگر جوان نیست. هر روز صورتش را بند می‌اندازد، ابروهایش را بَر می‌دارد، چشمهایش را سُرمه می‌کشد و پیراهنِ بلندِ گلدار می‌پوشد؛ و شب از درد‌استخوان به خود می‌پیچد. پاییز زن است؛ زن روشنفکری که همه چیز در کنارش می‌چسبد؛ پیاده‌روی، سفر، خواب، قهوه، سیگار، کتاب، حتی سکوت. اما حوصله‌ی خودش را هم ندارد. پاییز زن است؛ زنی که با رنج‌هاش تانگو می‌رقصد. زنی خوش‌لباس که هفت‌قلم آرایش هم نمی‌تواند صورت زردش را پنهان کند.