شايد من بهترينِ كسي نبوده ام اما هميشه خود را براي بهترينِ خودم بودن به آب و آتش زده ام. پدر ميگويد خوشحالي بايد از درون آدم به بيرونش تراوش كند. دنبال شادي بيرون خودت نگرد. خب من مطمئن نيستم. حال خوشِ دروني قطعا شرط لازم ِاين معادله هست اما شرط كافي؟ مطمئن نيستم. من لا به لاي درخت ها و آدم ها دنبال خوشي هاي كوچك ميگردم و هرگز خسته نميشوم. حقيقت دارد؛ درخت ها و آدم ها ممكن است اغلب نااميدمان كنند. اين را ميشود تحمل كرد. اما وقتي خودمان، خودمان را نااميد ميكنيم تكليف چيست؟ احتمالا در اين لحظه است كه همه چيز در آدم فرو ميريزد.
يا بلند ميشوي، آشفتگي ات را جمع و جور ميكني و از نو، محكم تر مي سازي اش.
يا بلند نميشوي، رها ميشوي و بر باد ميروي.
•• با اينحال لبخند بزن. دلخوشي ها كم نيست. مثل همين باران سر صبح يا روسري آبي خوشرنگ پيرزن ِهمسايه.
نگران نباش. ما بر باد نميرويم. ما شريف تر و سختكوش تر از آنيم كه شكست بخوريم و ديگر هرگز احيا نشويم. ما در حال استحاله ايم و اين بدشكلي ها و بد قلقي ها هم يك روز تمام ميشود. نیلوفر حسن زاده فر
#نوروزانه