اینم از هفت سین خونه ی مامان بزرگ.
بعضی وقتا همین خونه ی مامان بزرگ به نوستالژی خاطره انگیز
گاهی دلت برای ساده‌ترین و معمولی‌ترین فراغت‌ها و دلخوشی‌های کوچکت تنگ می‌شود. برای بی‌خیال لم دادن و خندیدن و خوش بودن و بچگی کردن و آسوده چای نوشیدن!
دلت لک می‌زند بروی و بدوی و برقصی و شادانه روزگار بگذرانی و غمت نباشد فردا چه می‌شود و امروز را بچسبی و در همان ساعت و دقیقه و ثانیه زیست کنی و ذوق کنی از کمترین‌ها و فراموش کنی پیچیدگی‌های دوران را و به حال خودت خوش باشی...
گاهی دلت لک می‌زند برای روزهایی که کمتر می‌فهمیدی و دغدغه‌های کوچکتری داشتی و مسئولیت‌های بزرگی نداشتی و چه می‌دانستی قطار روزگار کجاست که بخواهی از آن جا نمانی؟!
نوروزتون مبارک 🕊️

چند روز پیش‌ها، داشتم یک مطلبِ علمی می خواندم که نوشته بود برخلاف تصورِ عامه ی مردم، گربه ها اصلا بی صفت و بی چشم و رو نیستند، فقط خیلی دیر و به کمتر کسی اعتماد می کند و کم پیش می‌آید با کسی گرم بگیرند و کلی زمان می‌برد تا خو کنند بهش...
می‌خواهم بگویم یک پرشین کَتِ زبان بسته هم، از ما اشرف مخلوقات، بیشتر حالیش می‌شود انگار!
که ما جماعتِ ساده دلِ خوش باور، هزاران بار تاوانِ اعتماد و اطمینان به این آدمک‌های هزار و یک رنگ را پس دادیم و باز هم از رو نرفتیم و هرکسی که از راه رسید و گفت سلام، دوباره بنا را گذاشتیم به اعتماد و گفتیم علیک!

#طاهره_اباذری_هریس

حرف ها از جنس آب­اند. یک‌­جا بند نمی‌­شوند. هرطور شده جاری می­‌شوند و به جایی که باید برسند می‌رسند. ما فکر می‌کنیم حرف‌ها که از دهان‌ها بیرون می‌آیند در گوش­‌ها دفن می‌شوند، اما این­‌طور نیست. آن­ها از گوش‌ها وارد مغزها می‌شوند و چرخی می­‌خورند و دوباره از دهان­‌ها بیرون می‌­زنند. وقتی حرف می‌­زنیم باید مراقب باشیم از انصاف و عدالت دور نشویم چون حرف­‌ها هنگام عبور از لابه­‌لای دندان‌ها تیز می‌شوند و زخمی می‌کنند و باعث می‌شوند تلخی‌ها و کدورت‌ها تا دم پنجره­‌ها جلو بیایند.

ماهیمون هی می‌خواست یه چیزی بهم بگه تا دهنشو باز می‌کرد آب می‌رفت تو دهنش و نمی‌تونست بگه دست کردم تو آکواریوم درش آوردم، شروع کرد ازخوشحالی بالا پایین پریدن، دلم نیومد دوباره بندازمش اون تو اینقدر بالا پایین دوید، خسته شد خوابید. دیدم بهترین موقعه تا خوابه دوباره بندازمش تو آب ولی الان چند ساعته بیدار نشده، یعنی فکرکنم بیدار شده دیده انداختمش اون تو، قهرکرده خودشو زده به خواب.
این داستان رفتار ما با بعضی آدمای اطرافمونه دوسشون داریم و دوستمون دارند ولی اونا رو نمی‌فهمیم؛ فقط تو دنیای خودمون داریم بهترین رفتار رو با اونا می‌کنیم...

-خسرو شکیبایی

ولی همه‌ی ادما، یه روزی، معمولا هم در بدترین زمان ممکن، تلنگری بهشون می‌خوره و تازه می‌فهمن یه آدم و چقدرها دوست دارن. اون لحظه‌ست که انگار از یه برج ۴۶ طبقه‌ای پرت می‌شن پایین، یه چیزی توی دلشون فرو میریزه، جهان به طرز عجیبی ساکن می‌شه و زمان نمی‌گذره.

آدما همیشه منتظرن. منتظرِ یه اتفاق، یه
روز، حتی گاهی منتظرِ یه آدم. اما، کسی
نمی‌دونه ممکنه اون اتفاق، اون روز یا اون
آدم هیچ‌‌وقت از راه نرسه. فقط تنها چیزی
که می‌دونیم اینه که آدم تو انتظار ذره‌ذره
خودشو از دست میده.

«20 minutes of doing something
is more valuable than 20 hours
thinking of doing something.»

20 دقیقه انجام دادن یک کاری
ارزشمندتر از 20 ساعت فکر کردن
به انجام همان کار است.
ــــــــــــــــــــــــ💙👌🏻ــــــــــــــــــــــــ

کیست آنکس که ترا برق نگاهش
می کشد سوخته لب در خم راهی ؟
یا در آن خلوت جادوئی خامش
دستش افروخته فانوس گناهی

بعد از این از تو دگر هیچ نخواهم
نه درودی، نه پیامی، نه نشانی
ره خود گیرم و ره بر تو گشایم
زآنکه دیگر تو نه آنی، تو نه آنی
~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

من بنده‌ی چیزهای آهسـته‌ام.
مثل غذا که جا می‌افتد،
یا سفر وقتی که مقصد مشخصی ندارد.
پرسه‌زدن به‌جای پیاده‌روی،
موسیقی‌های ملایم.
آفتاب مایلِ عصر.
دوست‌داشتن ‌های بی‌عجله.
در کسی رسوب کردن
به‌ آهستگی..

و ر قـ بـ ز نـ
جـ ـا نـ ـا
💗 🎗️ 💫

اگر کار منو دوست داشتی یه سر به پیچم بزن.
لایک و کامنت یادتون نره