كى ميگه ما نسل سوخته و جزغاله شده ايم

ما كه تو خونه هاى بزرگ با حياط و باغچه و طاقچه زندگى كرديم
خوابيدن توى پشه بندُ آب تنى توى حوض داشتيم

كيك تولدامون خيلى بزرگ بود
حتی نوه ی خاله بابامون هم میرفتیم ميديديم
نه حالا كه خواهر برادر هم به زور همو ميبينن.
عيد واسمون شور و هيجان داشت.
عيدى ميگرفتيم
كم يا زياد همين كه دلمون خوش ميشد كافى بود.خدا برکت

چقدر مسافرتهاى فاميلى ميرفتيم
حالا هركى هر جا ميره ميترسه كسى بفهمه!

اونقدر توى دنياى بچگیمون خوش بوديم
كه معنى گرفتاريهاى پدر مادرامونو نميفهميديم.

چه ميدونستيم قسط چيه؟؟ بدهى؟ كرايه خونه؟ مدل ماشين چيه؟
چيزايی كه الان دغدغه ی بچه ها شده.

چقدر شبا تو پارك با فاميل دور هم جمع ميشديم ، پیکنیک میبردیم غذا درست میکردیم،چایی آتیشی، وسطی بازی میکردیم با تووپک، چسبونک بازی

عصرا توى كوچه با بچه هاى محل آتيش ميسوزونديم.
گرگم به هوا، قايم موشك...
تبلت و ايكس باكس نبود
ولى قدم به قدم اون بازيها يه عالم ديگه داشت كه بچه هاى الان حتی نمیتونن حسش کنن.
میخوام بگم اينجورا هم كه ميگن ما نسل سوخته نيستيم.