حوصله اش سر که میرود
کم میکند
زیر دلخوشی های زندگیم را...
گاهی من و غم را
آنچنان با هم ، هم میزند
که من میشوم غم و غم میشود من...
حتی
گاهی نمک روی خاطراتم میپاشد
تا چشم هایم را
خوش نمک کند...
خدا ست دیگر...!!
خوب میداند که من
تا چه حد خوش اشتها و ظرفیت دارم...
آن حد که حتی
با این دست پخت تلخ و شورش
برای هر وعده ی این عمر و زندگی
باز هم جاودانه و بی وفقه
دوستش دارم...